SOWA OPAC : Powiatowa i Gminna Biblioteka Publiczna w Jerzmanowicach

Książka

W koszyku

oceń

Dziesiąta Aleja / Mario Puzo ; z angielskiego przełożył Jacek Manicki. - Warszawa : Wydawnictwo Albatros Andrzej Kuryłowicz, 2005. - 319, [1] strona ; 21 cm.

Autor

Puzo Mario (1920-1999) Manicki Jacek (1951-2014)

Forma i typ

Książki Proza

Przynależność kulturowa

Literatura amerykańska

Temat

Włosi Emigracja Małżeństwo Sztuka przetrwania Wybory życiowe Trudne sytuacje życiowe Etyka Nowy Jork (Stany Zjednoczone)

Gatunek

Powieść obyczajowa Saga rodzinna

Historia rodziny Angeluzzich-Corbo, ale przede wszystkim niezłomnej i dumnej Włoszki, Lucii Santy, która poszukuje swojego miejsca w rządzącej się prawem silniejszego bezwzględnej wielkomiejskiej dżungli. Najbardziej osobista powieść Puzo, zawierająca wiele wątków autobiograficznych. Przejmujący, momentami komiczny, momentami brutalny portret rodzinnego życia. Książka sfilmowana z Sofią Loren w roli głównej. W nadziei na odmianę swojego losu Lucia porzuca rodzinną Italię i wraz z tysiącami innych emigrantów, jako poślubiona na odległość panna młoda, przybywa do Nowego Jorku. Z pokorą przyjmuje śmierć swojego męża, który ginie w nieszczęśliwym wypadku i zostawia ją jako ciężarną, ciągle jeszcze młodą wdowę z dwojką dzieci. Pozbawiona złudzeń, ponownie wychodzi za mąż. Uwięziona w nieudanym małżeństwie, toczy heroiczny bój, by wychować szóstkę dzieci w surowym nowym świecie, gdzie w codziennej walce o przetrwanie wdeptywane w ziemię są tradycyjne wartości wyniesione ze starego kraju. Tylko jej niezwykła cierpliwość i siła charakteru może ocalić rodzinę...

zob. w.bibliotece.pl

Status dostępności:

Biblioteka Jerzmanowice

Są egzemplarze dostępne do wypożyczenia: sygn. 82-3 [lok. Wypożyczalnia] (1 egz.)

Strefa uwag:

Uwaga dotycząca języka

Tłumaczenie z języka angielskiego.

Recenzje:

pierwsze słowo - WSPANIAŁA drugie słowo - styl przypomina mi nieco Marqueza i STo lat samotności.
trzecie słowo - nie czytałam Ojca Chrzestnego, ani nic innego co wyszło spod pióra Puzo, ale od tej powieści zaczynam go wielbić. złapię inne jego powieści, bo ta mnie.,..rozłożyła swoim przepychem, szczerością i formą.
A teraz ...
Ksiązka napisana w 1964r. wydana w Polsce w 2005r., a przeze mnie przeczytana w 2018. (...) ... Perła, która pokazuje swoje piękno dopiero po rozwarciu stronic.
Jestem przyjaciółką Lucii Santy, emigrantki z Włoch. Kobiety, która - jak wiele innych Włoszek - trafia do Ameryki wierząc, że złapała Boga za stopy i tutaj znajdzie dobrobyt i miłość. Ale, jak to zwykle bywa, życie z powieścią nie ma nic wspólnego. Mąż ginie w pracy, Lucia zostaje z trójką dzieci i próbuje żyć dalej, aż poznaje Franka, który zakochuje się, zostaje mężem dla świętego spokoju i daje Lucii kolejną trójkę. I może byłoby jakoś miło i rodzinnie, może nadal spotykałabym się z Lucią zasiadając parnymi wieczorami na krzesłach przed domem, gdyby nie tragedie jakie ją spotykają. Synów musi wysyłać do pracy, bierze od nich zarobione pieniądze, sama choruje, nadzieje lokuje w najstarszej córce Octavi, bo na synów próżno liczyć... Świat się rozjeżdża w oczach Lucii i traci sens. Gdzie ten dobrobyt? Amerykanie nie przykładają wagi do rodziny i stabilności, w przeciwności do Włoszek, które za centrum życia stawiają własną rodzinę. Dom, szacunek i wspólne posiłki mają lepić jej członków, liczy się tradycja, pokolenia...A tutaj? Drogie życie, czasem łzy, dzieci dorastające na obcej ziemi nie są już Włochami, a gdzieś pomiędzy. Nie tak miało być. Lucia Santa walczy o siebie i rodzinę do końca. Wierzy, że to ma sens i cel. Że chłopcy są dobrymi dziećmi , że nawet w momentach kompletnych absurdów są mądrzy i oddani rodzinie. Bo tak jest, ale matka zauważa takie uczucia nieco później. Nie wie, że może być dumną matką swoich dzieci mimo, że jedno z nich popełnia samobójstwo, a Frank trafia do szpitala psychiatrycznego, w którym umiera... Los sam wytyczył drogę dla Lucii Santy. A ja, jako dobra i wierna przyjaciółka trwam przy niej, przynoszę jej świeżo zaparzoną kawę, częstuję sernikiem i ... słucham. Octavia nie chce dzieci.... Musi się kurować w sanatorium... Gino to dorosły łobuz... Pocieszam ją, ale zawsze wiemy, że te dzieci są dla niej skarbem. Są jej miłością, i że poradzą sobie w życiu, bo tak ich wychowała matka...
wspaniała powieść o rodzinie, jej troskach, ale i szczęściu. Bo czyż nie raduje się serce matki, gdy już leżąc wieczorem w łózku słyszy głębokie oddechy swoich dzieci śpiących w sąsiednich pokojach? Czy serce matki nie bije spokojnie, gdy wie, że wszystkie dzieci śpią z nią pod jednym dachem? ...
niewiarygodna magia...