"Nocny lot": akcja tej niewielkiej objętościowo powieści jest równie skąpa: pilot Fabien odbywa uciążliwy lot z pocztą z odległej Patagonii do Buenos Aires. W centrali jego przelot śledzony jest przez dyżurnych radiotelegrafistów i niecierpliwie oczekiwany przez zamiłowanego w punktualności dyrektora Rivière. Z niepokojem też czeka na przybycie męża jego młoda żona. Tymczasem początkowo korzystne warunki pogodowe pogarszają się i samolot Fabiena dostaje się w obszar groźnej burzy, w której pilot z wolna traci orientację. Kiedy do bazy przybywają inni piloci, a jego maszyny wciąż brak – oczekujący przyjmują dramatyczne przypuszczenie o zaginięciu za tragiczną pewność. "Ziemia, planeta ludzi": podobnie jak większość jego utworów, została oparta na osobistych doświadczeniach autora lub jego kolegów. Na jej treść składa się kilka opowieści (kolejno: Linia, Koledzy, Samolot, Samolot i planeta, Oaza, Na pustyni, W sercu pustyni, Ludzie). Najważniejszą jej część poświęcono przymusowemu lądowaniu i pobytowi na pustyni, podczas którego dwaj rozbitkowie bohatersko walczą o przetrwanie, mimo narastającego pragnienia i ogarniającego ich zwątpienia; ratuje ich samotny Beduin. Utwór jest trudny do sklasyfikowania pod względem gatunkowym, nie będąc ani powieścią, ani reportażem. Posiada cechy pamiętnika, ale także filozoficznego eseju – jednolitą strukturę nadaje mu poetycki styl narracji. Ziemia nie jest więc suchą relacją podróżniczą lub barwną powieścią awanturniczą, a staje się niemal moralitetem, w którym autor daje wyraz swemu przekonaniu o potrzebie ludzkiej solidarności.